تاریخچه لنزهای تماسی
تاریخچه لنزهای تماسی
از اواخر دهه ۱۹۵۰ تا اواسط دهه ۱۹۹۰، لنزهای تماسی بسیار گران و شکننده بودند. اما با پیشرفت فناوری لنزهای تماسی سرانجام آنها ارزان‌تر و انعطاف‌پذیرتر شدند. یکی از معایب مهم و محدود کننده لنزهای پلکسی گلاس، رساندن مقدار محدودی از اکسیژن به سطح چشم ها بود که می توانست منجر به تعدادی از عوارض جانبی منفی و بالقوه جدی شود.
این امر باعث تحقیقات جدیدی شد که در نهایت در پایان دهه ۱۹۷۰ منجر به ایجاد طیفی از مواد قابل نفوذ و در عین حال سخت شد که بر این مشکل غلبه کردند. این پلیمرهای «سخت و نفوذ پذیر گاز» که معمولاً به آنها RGP شناخته می شوند، قالب اصلی لنزهای تماسی در دهه ۱۹۹۰ بودند.
تاریخچه لنزهای تماسی نرم
در کنار لنزهای RGP، لنزهای تماسی نرم نیز در حال تحقیق و توسعه بودند، اگرچه موفقیت آنها یک فرآیند یک شبه نبود. تحقیقات اولیه در مورد لنزهای نرم توسط دو شیمیدان به نام های Otto Wichterle و Drahoslav Lím انجام شد که در سال ۱۹۵۹ آغاز گردید.
مدتی بعد، لنزهای نرم بیشتر از لنزهای سخت تجویز شدند. یک مزیت واضح نسبت به لنزهای RGP راحتی فوری آنها بود. در واقع لنزهای نرم با شکل چشم مطابقت دارند، اما عادت کردن به لنزهای RPG مدتی طول می کشد. برخی از افراد با استفاده از لنزهای سخت در طی چند روز یا چند هفته راحت می‌بینند، در حالی که برخی ممکن است هرگز نتوانند به این لنزها عادت کنند.
به تدریج، طی ۲۵ سال آینده، پلیمرهایی که از آنها لنزهای نرم تولید می شد، بارها بهبود یافتند. افزایش نفوذپذیری اکسیژن، آنها را راحت‌تر کرد و هزینه‌های ساخت آنها نیز به میزان زیادی کاهش یافت. لنزهای تماسی نرم یکبار مصرف برای اولین بار توسط اپتومتریست بریتانیایی ریشی آگاروال در سال ۱۹۷۲ ابداع شدند.
لنزهای تماسی هیدروژل سیلیکونی
یکی از پیشرفت‌های اخیر در فناوری لنزهای تماسی، توسعه اولین لنزهای تماسی هیدروژل سیلیکونی در سال ۱۹۹۸ توسط Ciba Vision در مکزیک بود. این لنزهای جدید از مزایای سیلیکون استفاده می کنند که نفوذپذیری اکسیژن بسیار بیشتری نسبت به مواد قبلی دارد.
علاوه بر این، مواد هیدروژل سیلیکون جدید به همان اندازه هیدروژل استاندارد که برای بیش از ۳ دهه استفاده شده بود، عملکرد خوبی داشت. این امکان فروش اولین لنزهای نرم را فراهم کرد که برای استفاده طولانی مدت (یک شبانه روز) مناسب بودند.