تاریخچه لنزهای تماسی

تاریخچه لنزهای تماسی

تاریخچه لنزهای تماسی بسیار قابل توجه است و سابقه ی آن به بیش از ۵۰۰ سال قبل بازمی گردد. برخی مستندات نشان می دهد  اولین لنز تماسی در سال ۱۵۰۸ اختراع شده است، اما با این حال در سال ۱۸۸۷ بود که قرار دادن اولین لنز تماسی بر روی چشم ثبت گردید.

سپس در سال ۱۹۷۲ اولین لنزهای تماسی یکبار مصرف به بازار معرفی شدند. بنابراین به نظر می رسد که مردم همیشه به دنبال راهی برای دیدن واضح بدون اتکا به عینک بوده اند.

از آنجایی که تاریخچه لنزهای تماسی موضوع جالبی برای یادگیری است، در ادامه در خصوص آن بیشتر توضیح خواهیم داد. با ما همراه باشید.

اگر به دنبال معاینه اپتومتری در رشت هستید همین امروز به مرکز اپتومتری ساحل اپتیک مراجعه نمایید. این مرکز کلیه خدمات بینایی سنجی در رشت ، تجویز عینک تدریجی و فیت لنز تماسی در رشت و همینطور تجهیزات و خدمات کمک به افراد مبتلا به کم بینایی در رشت را ارائه می دهد. همچنین برای افرادی که به دنبال غربالگری های تنبلی چشم در رشت هستند خدمات و تجهیزات پیشرفته ی این مرکز پیشنهاد می شود.

اولین ایده تا اختراع اولین لنزهای تماسی

• سال ۱۵۰۸ – لئوناردو داوینچی

جالب است بدانید لئوناردو داوینچی معروف، اغلب با اولین تصور از فردی که برای اولین بار ایده لنزهای تماسی در سال ۱۵۰۸ را مطرح کرد نسبت داده می شود. در یک دست نوشته او با نام“کدکس چشم” این احتمال داده شده است که با فرو بردن سر در یک کاسه شیشه ای آب می توان برخی از بیماری های بینایی را اصلاح کرد!

البته بدیهی است که این ایده ها در زمان او چندان کاربردی نبودند و حتی می توان گفت جلوتر از زمان او بوده اند. خیلی ها نیز معتقدند که او بیشتر به یادگیری مکانیسم های بدن و عملکرد چشم علاقه داشته است.

• سال ۱۶۳۶ – رنه دکارت

رنه دکارت ایده مشابهی را در سال ۱۶۳۶ مطرح کرد که به موجب آن یک لوله شیشه ای توخالی پر از آب مستقیماً روی قرنیه قرار گرفته و انتهای بیرون زده آن به منظور اصلاح بینایی شکل می گیرد. تنها اشکال این ایده این بود که پلک زدن را کاملا غیرممکن می کرد.

• سال ۱۸۴۵ – جان هرشل

در سال ۱۸۴۵، جان هرشل دو ایده جدید را در دایره المعارف متروپولیتانا منتشر کرد. اولی برای یک کپسول کروی از شیشه پر از ژله حیوانی بود، در حالی که دومی قالبی از قرنیه بود که می‌توانست روی یک محیط شفاف، هرچند ماهیت نامشخص، قرار بگیرد.

در حالی که هیچ مدرکی مبنی بر آزمایش این ایده‌ها وجود ندارد، اما بعداً هر دو به عنوان پایه‌ای برای توسعه بیشتر توسط دالوس مجارستانی و ایستوان کومارومی در سال ۱۹۲۹ مورد استفاده قرار گرفتند. که برای اولین بار در تاریخ با شکل واقعی چشم یک شخص مطابقت داشت.

اما با پرش به عقب به سال ۱۸۸۷، شیشه‌گر آلمانی F. E. Muller اولین پوشش چشمی را ایجاد کرد که هم قابل مشاهده و هم قابل تحمل بود. تا این زمان، هر وسیله نسبتاً راحت که می‌توانست روی چشم قرار گیرد، دیدن را دشوارتر یا غیرممکن می‌کرد، و هر وسیله‌ای که بینایی را بهبود می‌بخشید، غیر قابل تحمل و ناراحت کننده بود.

تاریخچه لنزهای تماسی  – اختراع لنزهای تماسی اسکلرال قالبی

• سال ۱۸۸۸ – فیک آدولف اویگن و آگوست مولر

ساخت و نصب اولین لنز تماسی موفق توسط فیک آدولف اویگن ، چشم پزشک آلمانی در سال ۱۸۸۸ انجام شد. او در زوریخ، پوسته های تماسی کانونی اسکلرال را ساخت که برای قرار گرفتن روی ناحیه کمتر حساس بافت اطراف لنز طراحی شده بودند.

لنزهای تماسی آزمایشی وی ابتدا روی خرگوش ها، سپس روی خود آدولف اویگن و در نهایت روی گروه‌هایی از داوطلبان شجاع و در عین حال مشتاق امتحان شد.

لنزهای او از شیشه دمیده شده ی سنگین ساخته شده بود و قطر آنها تقریباً دو سانتی متر بود. چیزی که این لنزها را نسبت به تلاش‌های قبلی که برای ساخت لنزها انجام شده بود، راحت‌تر می‌کرد، پر کردن فضای خالی بین قرنیه و شیشه با محلول دکستروز بود.

در حالی که این اختراع یک گام بزرگ رو به جلو در تاریخچه لنزهای تماسی بود، اما آنها نسبتاً بزرگ و ناخوشایند بودند و فقط می‌توانستند برای چند ساعت در یک زمان استفاده شوند.

تقریباً در همان زمان در سال ۱۸۸۸، دانشمند آلمانی دیگر به نام آگوست مولر توانست نزدیک بینی خود را که نسبتاً شدید بود، با یک لنز تماسی اسکلرال شیشه ای راحت تر اصلاح کند. البته گذشته از برخی یادداشت های تحقیقاتی او، امروزه شواهد زیادی از این لنزها وجود ندارد.

لنزهای اسکلرال دمشی شیشه ای تا چندین دهه به عنوان تنها نوع لنزهای تماسی در دسترس باقی ماندند تا اینکه در دهه ۱۹۳۰، پلی متیل متاکریلات ساخته شد که امروزه بیشتر به عنوان پلکسی گلاس شناخته می شود. این پلاستیک جدید اجازه داد تا لنزهای اسکلرال نازک تر و راحت تر تولید شوند.

• سال ۱۹۳۶ – ویلیام فاینبلوم

بر اساس تاریخچه لنزهای تماسی اولین مورد از لنزهای تماسی ساخته شده از پلاستیک به سال ۱۹۳۶ باز می گردد که توسط یک اپتومتریست به نام ویلیام فاینبلوم توسعه یافت. لنزهای پلاستیکی او نازک‌تر، سبک‌تر و راحت‌تر از مدل های قبلی بودند. اما هنوز جای زیادی برای پیشرفت وجود داشت. زیرا آنها ترکیبی متعادل از شیشه و پلاستیک بودند و لنزهای کاملا پلاستیکی هنوز اختراع نشده بودند.

• سال ۱۹۴۰ – هاینریش ولک

تنها چند سال بعد، در سال ۱۹۴۰، اپتومتریست آلمانی هاینریش ولک اولین لنزهای کاملاً پلاستیکی را بر اساس کار فاینبلوم در دهه ۱۹۳۰ تولید کرد.

تا این مرحله از تاریخ، همه عدسی‌هایی که ساخته شده‌اند، چه موفق و چه غیر موفق، لنزهای اسکلرال بوده‌اند، به این معنی که به جای قرنیه، که بسیار کوچک‌تر است، روی ناحیه بزرگ و سفید چشم می‌نشینند و کار می‌کنند.

اما اولین لنزهای قرنیه در سال ۱۹۴۹ ساخته شدند و بسیار کوچکتر و راحت تر از طرح های قبلی لنزهای اسکلرال بودند. آنها به جای اینکه در تمام سطح چشمی قابل مشاهده باشند، فقط روی قرنیه قرار می گرفتند.

راحتی بیشتر به لنزها اجازه می داد تا ۱۶ ساعت در روز استفاده شوند، در حالی که لنزهای قبلی هر بار فقط می توانستند ۳ تا ۴ ساعت استفاده شوند. همانطور که فناوری ساخت در دهه ۱۹۶۰ بهبود یافت و طراحی لنزها پیچیده تر شد، لنزهای قرنیه پلکسی گلاس اولین لنزهای تماسی بودند که جذابیت انبوه داشتند.

تاریخچه لنزهای تماسی  – اختراع لنزهای سخت یا لنزهای تماسی با نفوذپذیری گاز

از اواخر دهه ۱۹۵۰ تا اواسط دهه ۱۹۹۰، لنزهای تماسی بسیار گران و شکننده بودند. اما با پیشرفت فناوری لنزهای تماسی سرانجام آنها ارزان‌تر و انعطاف‌پذیرتر شدند. یکی از معایب مهم و محدود کننده لنزهای پلکسی گلاس،  رساندن مقدار محدودی از اکسیژن به سطح چشم ها بود که می توانست منجر به تعدادی از عوارض جانبی منفی و بالقوه جدی شود.

این امر باعث تحقیقات جدیدی شد که در نهایت در پایان دهه ۱۹۷۰ منجر به ایجاد طیفی از مواد قابل نفوذ و در عین حال سخت شد که بر این مشکل غلبه کردند. این پلیمرهای «سخت و نفوذ پذیر گاز» که معمولاً به آنها RGP شناخته می شوند، قالب اصلی لنزهای تماسی در دهه ۱۹۹۰ بودند.

تاریخچه لنزهای تماسی نرم

در کنار لنزهای RGP، لنزهای تماسی نرم نیز در حال تحقیق و توسعه بودند، اگرچه موفقیت آنها یک فرآیند یک شبه نبود. تحقیقات اولیه در مورد لنزهای نرم توسط دو شیمیدان به نام های Otto Wichterle و Drahoslav Lím انجام شد که در سال ۱۹۵۹ آغاز گردید.

مدتی بعد، لنزهای نرم بیشتر از لنزهای سخت تجویز شدند. یک مزیت واضح نسبت به لنزهای RGP راحتی فوری آنها بود. در واقع لنزهای نرم با شکل چشم مطابقت دارند، اما عادت کردن به لنزهای RPG مدتی طول می کشد. برخی از افراد با استفاده از لنزهای سخت در طی چند روز یا چند هفته راحت می‌بینند، در حالی که برخی ممکن است هرگز نتوانند به این لنزها عادت کنند.

به تدریج، طی ۲۵ سال آینده، پلیمرهایی که از آنها لنزهای نرم تولید می شد، بارها بهبود یافتند. افزایش نفوذپذیری اکسیژن، آنها را راحت‌تر کرد و هزینه‌های ساخت آنها نیز به میزان زیادی کاهش یافت. لنزهای تماسی نرم یکبار مصرف برای اولین بار توسط اپتومتریست بریتانیایی ریشی آگاروال در سال ۱۹۷۲ ابداع شدند.

لنزهای تماسی هیدروژل سیلیکونی

یکی از پیشرفت‌های اخیر در فناوری لنزهای تماسی، توسعه اولین لنزهای تماسی هیدروژل سیلیکونی در سال ۱۹۹۸ توسط Ciba Vision در مکزیک بود. این لنزهای جدید از مزایای سیلیکون استفاده می کنند که نفوذپذیری اکسیژن بسیار بیشتری نسبت به مواد قبلی دارد.

علاوه بر این، مواد هیدروژل سیلیکون جدید به همان اندازه هیدروژل استاندارد که برای بیش از ۳ دهه استفاده شده بود، عملکرد خوبی داشت. این امکان فروش اولین لنزهای نرم را فراهم کرد که برای استفاده طولانی مدت (یک شبانه روز) مناسب بودند.